آزاده ها در رنج شان راحت هستند

به گزارش تهران رسانه ؛ عبدالکریم پورکیان احمدآبادی نوشت؛ استاد بزرگوارم که روحش شاد «انشالله» و همنشین ابرار و امام متقین باد در خصوص برخی موانع جهاد فی سبیل‌الله اشاره داشتند:
آن‌ها که به آزادی می‌رسند دیگر اسیر قدرت‌ها و شهوت‌ها و ریاست‌ها و برتری طلبی‌ها نیستند و تظاهرها و نمایش‌ها را نمی‌خواهند گر چه فسادی و صدمه‌ای در آن نباشد. ادامه‌ی صالح انسان و بهره‌های عظیم، برای آن‌هایی است که نه برتری طلب هستند و نه فساد آفرین... «تلک الدار و الاخر نجعلها للذین لایریدون علوا فی الارض و الافساد». این نشان می‌دهد که برتری طلبی ولو فسادی هم نداشته باشد، سنگ راه است چون برتری‌ها در این نیست که چشم‌ها و زبان‌ها را به نام خود بگردانند. انسان گر چه از آرزو و خواسته برای مقبولیت و خودنمایی برخوردار است اما این نیازها در این سطح به گونه‌ای دیگر ارضاء می‌شوند... آن‌ها که می‌خواهند نمایش بدهند و چشم‌هایی را به سمت خویش بخوانند و زبان‌هایی را به مدح و ستایش دعوت ‌کنند که ارزش داشته باشند و یا عظمتی بیابند اسیر قدرت و برتری طلبی است. در مقابل آن‌ها که با حقیقت هست آفرین جاری شده‌اند از مدح و ستایش فرومایه‌ها و دیوانه‌ها و بی‌حساب‌ها نه تنها خوشحال نمی‌شوند که می‌رنجند و بستوه می‌آیند و فرار می‌کنند که این تعریف‌ها برای این‌ها تخریب است و این ستایش‌ها برایشان سرزنش.
آزادی در آن وسعت بر روی لذت، شهرت، ثروت، قدرت اثر می‌گذارد و به آن‌ها شکل می‌دهد و رهبری می‌نماید. همین‌طور بر روی عدالت و رفاه هم موثر و عدالت را تا حد قسط را تا حد انصاف و ایثار بالا می‌آورد.
عدل در برابر ظلم و قسط در برابر جور است ظلم حق دیگران را گرفتن است و جور از حق خود به آن‌ها نا برابر دادن.
هنگامی‌که مالک اشتر به امام امیر الامومنین (ع) پیشنهاد می‌کند که به خاطر نگه داشتن سپاه صفین از حقوق بیت‌المال به آن‌ها که بیشتر می‌خواهند بدهد تا به سوی معاویه نروند.
امام علی (ع) می‌فرمایند: اطلب النصر بالجور؛ آیا پیروزی را با جور خواستار باشیم؛ علی نه عدالت که قسط را همراه دارد و نه ظلم که از جور هم برای رسیدن به پیروزی، کمک نمی‌گیرد... برای رسیدن به حق، با پای باطل نمی‌توان راه یافت.
علی (ع) می‌گوید: اگر مال خودم بودم میان آن‌ها مساوی تقسیم می‌کردم... چه رسد به آن‌جا که مال خود آن‌هاست و این آزادی علی (ع) از سلطنت‌ها و قدرت‌ها و ریاست که او را تا بالاتر از عدالت قسط و بالاتر از قسط تا ایثار کشانده است. که یوثرون علی النفسهم و لوکان بهم حضاصه و یطعمون علی حُبه مسکیناً و یتیماً و اسیرا (دهر-9)
این‌ها حتی در سختی و تنگنا، دیگران را بر خود مقدم می‌دارند و این‌ها طعامی که محبوب آن‌هاست (و یا طعام را با محبت و عشق) به دیگران می‌دهند و در کنار این‌همه گذشت از دو ترس برخوردارند... انا نخاف ‌من ‌ربنا (دهر-10) یخافون یوماً کان شره مستطیراً (دهر-8)
با رسیدن به این سطح از بینش است که شیعه از عُمر راضی نمی‌شود و در دل او نمی‌پسندد در حالی‌که اگر عُمر را با هر یک از دادگستران تاریخی بسنجی عُمر از آن‌ها بالاتر است که انوشیروان عادل هم، عدالت را برای دیگران می‌خواهد و خودش از آن‌ها جداست، اما عُمر دستور عدالت را برای خودش اجراء می‌کند.
با رسیدن به آزادی وسیع، حتی رفاه هم شکل عوض می‌کند، رفاه حتی در کنار سختی‌ها دوام می‌آورد و همراه رنج‌ها فرسوده نمی‌شود.
این‌چنین رفاهی نیرومند جزء در این زمینه سرشار نمی‌روید و بارور نمی‌شود آن‌ها که به رفعت ذکر و آگاهی بلند رسیده‌اند همراه هر سختی دو راحتی دارند. و پس از هر سختی یک راحتی، و با این آگاهی و با این راحتی‌هاست که به وسعت صدر و سینه بزرگ می‌رسند و در این‌چنین سینه‌ای دیگر رنج‌ها تنگی نمی‌آورند. و این‌چنین دلی را غم نمی‌گیرد. این‌ها به فراغت سینه رسیده‌اند رنج‌ها آن‌ها را نمی‌کشند و نمی‌کوبد که ظرفیت‌ها، گسترده‌تر شده‌اند و نیروها عظیم‌تر آن‌ها که به فراغت رسیده‌اند می‌توانند دوباره بار بردارند و بیشتر رنج بکشند و سختی‌ها را تحمل کنند. این‌جاست که متوجه می‌شوی در هر گرفتاری سه نعمت موجود است. 1- نقاط آسیب خویش را می‌شناسی 2- امیدت از غیر خداوند قطع می‌شود 3- برایت دل‌شکستگی می‌آید و این نعمت بسیار بزرگی است. آن‌گاه که متوجه شدی حسابت با خالقِ هست آفرین صفر شده و هیچ نداری و از همه‌ی هواهای موجود و مبتلاهای دنیا رها شدی، آن‌گاه حسابت را سرشار می‌کنند و برایت می‌ریزند «دُرست لحظه‌ای که سر در گریبان، منکسر و مغموم، پناهی جز پروردگار عالم برای خود نمی‌یابی»، به حضرت موسی (ع) خطاب می‌شود، می‌دانی که چرا ما تو را کلیم خویش ساختیم؟ چون هر چه چهره‌ها را زیر و رو نمودیم قلبی شکسته‌تر از تو پیدا نکردیم... پس گناهی که تو را منکسر، سردرگریبان و مغموم و پشیمان کند بهتر از عبادتی است که مغرور نماید.
با رفعت ذکر تو می‌بینی که همراه هر سختی، هم ورزیدگی هست و هم نیروها احتکار نشده‌اند. این دو راحتی همراه سختی‌هاست در آخر هم پاداش و مزد بهره‌هایی است که به تو می‌رسند و سودهایی است که به دست می‌آوری هم به جریان افتاده‌ای و ورزیده شده‌ای و هم مزد و پاداش به دست آورده‌ای همراه این جریان ورزیدگی و پاداش، تو صدمه نمی‌بینی که نیرومندتر می‌شوی... شرح صدر و وسعت صدر و دلی دریایی به دست می‌آوری که رنج‌های سنگین را تحمل دارد. چرا که رنج‌های کمرشکن از او برداشته شده‌اند و به فراغت رسیده است. (فاذا فرغت فانصب) هنگامی‌که به فراغت رسیدی رنج بکش و بکوش، که آزاده‌ها و آگاه‌ها، در رنج‌شان راحت هستند در حالی‌که اسیرها در رفاهشان رنجور...