ناگفته هایی از روابط عمومی در مدیریت

سلام بر علاقه مندان به روابط عمومی و درود بر مدیران روابط عمومی؛ 27 اردیبهشت روز روابط‌عمومی را هم به علاقه مندان تبریک می گویم و هم به مدیران آن خسته نباشید.

و اما بعد؛ روزگاری مدیریت روابط عمومی در اختیار کسانی بود که تحصیلات غیرمرتبط داشتند و مدیران سفارشی بودند، نه خود وظیفه خود را می دانستند و نه وظیفه ای برایشان تعریف شده بود، لنگ لنگان جایگاه را می کشاندند تا اسمی باقی بماند.

زمان گذشت تا روابط عمومی به نشان تبدیل شد، نام ها کنار رفت و نشان ها آمد، تحصیلات دانشگاهی تعریف شد و مدیران یک یه یک تحصیلکرده روابط عمومی شدند، اما خبری از سواد روابط عمومی نبود.

تا اینکه علاقه مندان روابط عمومی با هم یکصدا شدند تا تشکلی را متولد کنند، آنگاه بود که سواد روابط عمومی وارد بازار شد و مدت زمان کوتاهی خود را فراگیر کرد.

اما نشان آمد و تعریف ها شروع شد. مدیران سفارشی با تحصیلات مرتبط ماندند و تعریف روابط عمومی و وظایف آن را حفظ کردند تا آنها را از بَر باشند.

خلاصه؛ روابط عمومی به جای نام و نشان شد؛ یک پوزیشن مدیریتی!

جایگاه را در بوق و کرنا کردند تا روابط عمومی پرچمی در بین سایرین برافراشته داشته باشد.

آنگاه؛ مدیران کت و شلواری وارد گود شدند، اما نه! خارج گود هستند و پشت نقاب روابط عمومی، ارتباطات خصوصی برقرار می کنند.

تعریف روابط عمومی را کامل می دانند اما، نه روابط بلد هستند و نه در جمع عموم حاضر می شوند.

آنها به جای تشکیلات مردمی، برای خود تشکیلات سازمانی تعریف نمودند و جایگاه را روز به روز رنگین تر کردند و اما از رنگ روابط با عموم خبری نبود.

حال که در روز روابط عمومی با شما سخن می گویم، وظیفه خود می دانم تا به عنوان یک علاقه مند به روابط عمومی با شما سخنی از باب درد و دل بیان نمایم.

اگر هم اکنون مدیر روابط عمومی هستید، به نام پشت و پا بزنید و نشانی از روابط عمومی از خود به جای بگذارید.

نه کت و شلوار برای روابط عمومی جایگاه دارد و نه کفش پاشنه دار که تق تق صدا دهد.

اگر تشکیلات روابط عمومی در طبقه آخر سازمان مستقر هست، پس روابط عمومی نیست، فقط جایگاهیست برای حفظ آبروی سازمان، پیشنهاد می دهم خود را در طبقه همکف اسکان دهید تا روابط عمومی چی شوید.

اگر در مراسمی می خواهید ردیف اول، جایگاه شما باشد، شما روابط عمومی نیستید و بهتر است در جایگاه دیگری باشید که برای منزلت کاری خدمت می کنند.

اگر شما در جایگاه ورزش مدیر روابط عمومی هستید و در مراسمات و نشست های خبری پوشیدن لباس ورزشی را مناسب نمی دانید و مانند مدیران عالی می خواهید کت و شلوار و پیراهن دیپلمات بپوشید، بهتر است نشان روابط عمومی را لکه دار نکنید.

اگر در سازمان گردشگری، مدیریت روابط عمومی را برعهده دارید، و به تن کردن لباس های محلی و قومی را برای خود مناسب نمی دانید و دنباله رو مدیران کت و شلواری هستید، بهتر است با روابط عمومی در گردشگری خداحافظی کنید.

اگر در نشست ها و مراسمات گرفتن عکس توسط خودتان را کسر شان می دانید، موفق نیستید و اگر دوربین ندارید و عکاسی نمی دانید که دیگر یک فاجعست.

اگر برای خود مسئول دفتر و مسئول هماهنگی انتخاب کرده اید و جوابگویی به تلفن را عیب و عار می دانید، سخت در اشتباهید و روابط عمومی را اشتباه گرفته اید.

اگر روابط عمومی را در برگزاری نشست های خبری، بروزرسانی سایت، راه اندازی نشریه، کانال تلگرامی و نصب بنر خوش آمد گویی خلاصه کرده اید، باید بگویم که در بیراهه گام بر می دارید.

اگر افراد عبوس، که نه ارتباطات می دانند، نه پاسخگوی تلفن هستند و نه حوصله گفتگو کردن دارند را برای ساختار مدیریت روابط عمومی انتخاب کرده اید، پیشنهاد می دهم آنان را به قسمت بایگانی مدارک معرفی کنید تا در آنجا خودشان راحت باشند.

و اما کلام آخر؛ اگر روابط عمومی را می دانید، سواد روابط عمومی دارید و تحصیلات مرتبط هم نیز، اما علاقه ای به آن ندارید و انگیزه ای نیست، بهتر است جایگاه را خالی کنید تا علاقه مندان وارد بازار حرفه ای روابط عمومی شوند.

روز روابط عمومی را به علاقه مندان روابط عمومی تبریک می گویم.

مهدی جمشیدی | فعال اجتماعی | علاقه مند به روابط عمومی و رسانه