نمایشگاه گردشگری یا بازارچه صنایع دستی؟!

به گزارش تهران رسانه ؛ سی و سومین نمایشگاه ملی صنایع دستی با سیزدهمین نمایشگاه بین‌المللی گردشگری و سومین نمایشگاه خدمات و تجهیزات هتلداری از ۲۳ بهمن آغاز به کار کرده و تا آخر وقت ۲۶ بهمن نیز از ساعت ۹ صبح تا ۱۸ ادامه خواهد داشت.

این نمایشگاه قرار بود به دلیل ترکیب صنایع دستی با گردشگری در ۵ روز برگزار شود، اما چنین نشد و برخلاف وعده‌های علی اصغر مونسان وزیر میراث فرهنگی که می‌گفت باید شادمانی در میان مردم با برگزاری جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها بیشتر شود، این اتفاق نیفتاد و نمایشگاه صنایع دستی عیدانه که هرسال در اسفند ماه برگزار می‌شد، حذف و با گردشگری ترکیب شد. ترکیبی که هنوز هم معلوم نیست دلیلش چیست. البته که این ترکیب موجب شد تا سایه بلند گردشگری روی صنایع دستی بیفتد و بخش مربوط به صنایع دستی نیز به حاشیه برود.

چون در این نمایشگاه آنقدر که به برگزاری نشست‌های حاشیه‌ای و رونمایی از اقلام تبلیغاتی و کارگاه‌ها پرداخته شد، چنین برنامه‌هایی برای صنایع دستی در نظر گرفته نشد و در بخش مربوط به صنایع دستی تنها به حوزه فروش پرداختند. فروش محصولاتی که امسال تنوع بیشتری داشتند و مانند سالهای دیگر زیورآلات بیشتر فروخته می‌شد. ولی دیگر از برگزاری کارگاه‌های زنده صنایع دستی جز در چند مورد نمایشی خبری نبود. ضمن اینکه امسال گرانی و جهش قیمت موجب شد تا محصولات کمتری خریداری شود به خصوص برای کسانی که سال پیش هم به این نمایشگاه آمده و شاهد این جهش قیمت در مواد اولیه و محصولات، بودند.

رنگ و لعاب صنایع دستی و لباس‌های سنتی در نمایشگاه زیاد است اما شلختگی در چیدن غرفه‌ها و قرار دادن آنها کنار هم این نمایشگاه را به بازارچه تبدیل کرده است. بازارچه‌ای شبیه به بازارچه‌های بهاره در ایام نزدیک به عید.

شتر وسط نمایشگاه!

شاید اگر این نمایشگاه، «نمایشگاه بهاره گردشگری» نامیده می‌شد؛ قابل درک تر بود تا نمایشگاه بین المللی و تخصصی. در آن صورت توقع از چنین نمایشگاهی در همین حدی بود که الان برگزار می‌شود. یعنی افراد در غرفه‌ها به نحوی حضور پیدا کنند که لازم به نظارت سختگیرانه در چیدمان و غرفه سازی آنها وجود نداشته باشد. بیرون محوطه آش دوغ و نان و سوغات و حتی کفش پلاستیکی فروخته شود.

ورود دست فروشان به سالن‌ها

صدای موسیقی کلام مذاکره کنندگان در سالن هتل‌ها و آژانس‌ها را قطع کند و حتی صدای ساز و دهلشان به نشست هم اندیشی وزیر میراث فرهنگی با آژانس داران هم برسد و کسی اعتراض نکند. مردم در حال شادی باشند و خوراکی به دست از قیمت گران صنایع دستی حرف بزنند و بی آنکه خریدی داشته باشند.

تبلیغ تور برای مقاصد گردشگری خارجی

اما وقتی محمد ابراهیم لاریجانی مدیرکل تبلیغات و بازاریابی گردشگری سال گذشته همزمان با دوازدهمین نمایشگاه گردشگری مدعی شد که «قصد داریم در چهلمین دوره از نمایشگاه گردشگری تهران، مانند نمایشگاه گردشگری برلین بدرخشیم.» آن وقت است که دیگر توقعات از دوره سیزدهم بالا می‌رود.

در آن صورت دیگر فعالان گردشگری توقع ندارند نشست‌های تخصصی جای خود را به رونمایی از اپلیکیشن‌هایی که هر روز در حال متولد شدن هستند، بدهند و یا نشست‌هایی برگزار شود که مخاطبش چند نفری بیشتر نیستند و سخنرانان هم باید فریاد زنان چند ساعتی سخنرانی کنند.

هر کسی در هر جایی از نمایشگاه بساطی را برای فروش پهن کرده است

توقع این بود که در دوره سیزدهم اشکالات چند سال پیش رفع می‌شد اما همچنان این مشکلات بر پایه خود استوار مانده است. هر چند که برای مردم عادی این نمایشگاه اتفاقاً نمایشگاه خوبی است چون در آن هم رقص و آواز و خوراکی وجود دارد هم می‌توانند تور خارجی قیمت کنند و هم از هتل‌ها تخفیف بگیرند و نهایتاً بروشورهای گردشگری استان‌ها را دریافت کنند البته اگر تا دقیقه اخر بروشورها و اقلام تبلیغاتی شرکت کنندگان آماده شده باشد نه مانند استان هرمزگان که با کمترین اقلام آمده بود و یا سازمان منطقه آزاد اروند که پیمانکار نتوانسته بود اقلام را به نمایشگاه برساند.

بسیاری از غرفه‌ها نام ندارند

حال باید پرسید وزیر میراث فرهنگی که در نشست با آژانسداران جایگاه گردشگری کشور را نسبت به دو سال پیش ده برابر بالاتر عنوان می‌کند، آیا از خیابان سئول به محل دائمی نمایشگاه آمده و یا از ورودی چمران. از هر طرف که آمده باشد تبلیغات محیطی را ندیده است جز در خیابان نمایشگاه از سمت سئول که چندین و چند تبلیغ برای فروش تورهای خارجی وجود دارد!

ضمن اینکه باید پرسید آیا ورودی دو هزار تومانی آن را هم پرداخت کرده است یا نه و آیا تمام اطلاعات شخصی خود را نیز هنگام ورود در اختیار برگزار کنندگان قرار داده یا خیر. چون تنها در هنگام ورود به نمایشگاه از درب بزرگراه چمران می‌بایست اطلاعاتی مانند شماره تلفن، تحصیلات، سال تولد و … در سامانه بازدیدکنندگان ثبت شود.