عضو انجمن روزنامه‌نگاران تهران شويد

به گزارش تهران رسانه ؛ اعضاي هيأت‌مديره انجمن صنفي روزنامه‌نگاران تهران مهمان تحريريه روزنامه همشهري بودند و علاوه بر شنيدن درددل‌هاي جمعي از خبرنگاران با مديرعامل، مدير مسئول و مديران ارشد هم جلسه داشتند و به بررسي چالش‌هاي بزرگ‌ترين مؤسسه مطبوعاتي كشور پرداختند.
عباس عبدي، رئيس انجمن صنفي روزنامه‌نگاران تهران در نشست با اعضاي تحريريه ضمن اشاره به اينكه انجمن‌هاي صنفي بايد كاملا مستقل از دولت باشند، گفت: هيچ دولتي در دنيا نيست كه به‌دنبال تشكيل انجمن صنفي باشد؛ چراكه اين انجمن‌ها براي دولت‌ها خوشايند نيستند.
عبدي گفت:‌ اگر انجمن‌هاي صنفي روزنامه‌نگاران با قدرت در جامعه حضور داشته باشند اين قدرت ناشي از حضور روزنامه‌نگاران قدرتمند است. اينكه توقع داشته باشيم انجمن صنفي كاري براي روزنامه‌نگاران انجام دهد، توقع بجايي نيست؛ چراكه انجمن ظرفي است كه روزنامه‌نگاران بايد در آن كار كنند و قرار نيست ما تنها به‌عنوان مسئولان انجمن كاري را براي شما انجام دهيم بلكه همه جايگاه و وجهه انجمن صنفي برگرفته از خود روزنامه‌نگاران است.
رئيس انجمن صنفي روزنامه‌نگاران استان تهران گفت: به جاي اينكه روزنامه‌نگاران از انجمن بخواهند كاري براي آنها انجام دهد بايد مطالبه‌گر باشند و از انجمن بخواهند كه زمينه‌هاي فعاليت و كنشگري را فراهم كند. وي ادامه داد: «بايد سؤال از انجمن اين باشد كه آيا انجمن روزنامه‌نگاران تهران براي اعضاي خود زمين تعامل تدارك ديده است. واقعيت اين است كه انجمن روزنامه‌نگاران ايران به‌دليل قدرتي كه داشت به اين جايگاه رسيد و اگر قدرت نداشت مطمئنا هيچ‌كس كاري به آن نداشت. انجمن‌ها به همان ميزاني كه قدرت پيدا مي‌كنند ضربه‌پذيري‌شان بيشتر مي‌شود. در گذشته شاهد بوديم انجمن صنفي روزنامه‌نگاران ايران اگر برنامه و جلسه‌اي برگزار مي‌كرد بازتاب زيادي داشت اما همين قدرت در نهايت تبديل به پاشنه آشيل انجمن صنفي روزنامه‌نگاران ايران شد.»

عبدي ادامه داد: از روزي كه در انجمن روزنامه‌نگاري ايران پلمب شد، روزنامه‌نگاران نتوانستند براي بازگشايي آن اقدامي انجام دهند و اين نشان مي‌دهد آن انجمن قدرت زيادي داشت اما پشتوانه‌اش آنچنان نبود و نمودش بيشتر از بودنش شد. شما توجه داشته باشيد كه بعد از مشكلات انجمن روزنامه‌نگاران ايران، شكل دادن اين انجمن بسيار سخت شده بود. يكي از اين مسائل مخالفت‌هايي بود كه با آن مي‌شد؛ چراكه ظاهر انجمن روزنامه‌نگاران ايران همچنان وجود داشت و قرار بود به موازات آن انجمن ديگري شروع به‌كار كند. عبدي بار ديگر تأكيد كرد: «ما قدرتي اضافه‌تر از آنچه روزنامه‌نگاران دارند، نداريم. ما هنوز درون خودمان نمي‌توانيم يك همكاري با كيفيت با همديگر داشته باشيم و دور هم بنشينيم و كاري انجام دهيم.» وي افزود: «ما چيزي به نام مطالبه بدون مشاركت نداريم. من در زندگي‌ام ياد گرفته‌ام كه بدون مشاركت هيچ مطالبه‌اي نداشته باشم.
رئيس انجمن روزنامه‌نگاران تهران با اشاره به اينكه در ماه‌هاي گذشته اعضاي انجمن پيگير حقوق صنفي روزنامه‌نگاران بوده‌اند، ادامه داد: شما نمي‌توانيد براي نمونه حتي يك نفر را پيدا كنيد كه روزنامه‌نگار باشد و حتي به عضويت انجمن درنيامده باشد، ولي براي كاري به انجمن مراجعه كرده باشد و به كمك احتياج داشته باشد و ما كار او را دنبال نكرده باشيم. او ادامه داد: هويت و ماهيت انجمن از خود روزنامه‌نگاران است، نه جاي ديگر و اين روزنامه‌نگاران هستند كه بايد انجمن را به چالش بكشند تا اشكالاتي كه در آن وجود دارد، اصلاح شود. انجمن روزنامه‌نگاران ايران روزي تاسيس شد كه روزنامه‌ها با تيراژ بالاي 800هزار نسخه منتشر مي‌شدند و الان شاهد روزنامه‌هايي هستيم كه 800عدد تيراژ دارند و نمي‌توانيم براي آنها كاري انجام دهيم.

عضو انجمن روزنامه‌نگاران تهران شويد
در بخش ديگري از مراسم حضور اعضاي هيأت‌مديره انجمن صنفي روزنامه‌نگاران تهران در همشهري، شهريار شمس مستوفي، سردبير روزنامه همشهري و دبير انجمن صنفي روزنامه‌نگاران تهران با اشاره به اينكه مشاركت و مطالبه از اجزاي اصلي هر صنف و انجمني است، گفت: انجمن روزنامه‌نگاران تهران به روزنامه‌نگاراني كه عضو اين انجمن هم نيستند كمك مي‌كند. وظيفه خود مي‌دانيم از همه روزنامه‌نگاران حمايت كنيم. وي ادامه داد: خواسته هيأت مديريه انجمن صنفي روزنامه‌نگاران تهران اين است كه دوستان روزنامه‌نگار عضو انجمن شوند و مطالباتشان را از طريق اين انجمن پيگيري كنند. ما بايد به‌عنوان روزنامه‌نگار و عضو انجمن صنفي و... مطالباتمان را با كمك همديگر به سرانجام برسانيم. اعضاي انجمن بايد اين را بدانند كه هر امكاناتي در انجمن وجود دارد و خواهد داشت متعلق به تمامي اعضاست.
پيش از صحبت‌هاي اعضاي هيأت‌مديره انجمن صنفي روزنامه‌نگاران استان تهران تعدادي از اعضاي تحريريه همشهري مشكلات و درخواست‌هايشان را از انجمن مطرح كردند كه از آن جمله مي‌توان به قراردادهاي متفرقه و بيمه نبودن روزنامه‌نگاران در مؤسسه‌هاي مطبوعاتي، نبود امنيت شغلي و كاهش قدرت مطبوعات و رسانه‌ها اشاره كرد.