درخشش نام بزرگان فرهنگ و هنر معاصر در تهران

به گزارش تهران رسانه ؛ محمدجواد حق‌شناس، رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران در مراسم رونمایی از تابلو خیابان و سردیس جمشید مشایخی سخنانش را با بیتی از رودکی آغاز کرد و بر اهمیت شخصیت هنرمندی چون جمشید مشایخی دوچندان تاکید کرد: از شمار دو چشم یک تن کم، وز شمار خرد، فرهنگ و ایران‌دوستی هزاران بیش.
او در ادامه با تصریح بر اهمیتِ قدرشناسی از بزرگان عرصه فرهنگ و یادآوری خاطره‌ای درباره‌ی استاد ادبیات فارسی محمدرضا شفیعی کدکنی گفت:
سال ۱۳۹۴ بود که شعری از محمدرضا شفیعی کدکنیِ بزرگ بر دیوار شهر لیدن هلند نقش بست. پروژه‌ای که از سال ۹۲ آغاز شده و تا امروز شامل بیش از ۱۰۰ قطعه شعر از شاعران بزرگ اقصی نقاط جهان می‌شود. در آن زمان، اهل فکر و فرهنگ این اقدام یک دولت خارجی را ستودند و از طرفی نیز مسئولین زبان به انتقاد گشودند که چرا در کشور خودمان به این بزرگان ارج و احترام نهاده نمی‌شود؟ انگار نه انگار که خودشان باید آستین بالا بزنند! مشکلی در اسناد بالادستی نیست. مشکل در برخوردهای سیاسی یا برخی اقتضائات و تصمیمات مسئولان فرهنگی‌ست که نمی‌خواهند حاشیه‌ی امن خود را به هم بزنند. مشکل در روایات سلیقه‌ای از فرهنگ است. مشکل در تفکری است که نگاهی عقب‌مانده، بسته و دستوری به فرهنگ و هنر دارد و ریزش سرمایه‌های فرهنگی و اجتماعی را نمی‌بیند. سه سال پس از نقش بستن شعر استاد شفیعی کدکنی بر دیوار شهر لیدن، در یازدهم دی ماه ۱۳۹۷ ماموران دانشگاه تهران اجازه ندادند تا استاد کدکنی به این بهانه که کارت پرسنلی‌اش را همراه ندارد، وارد دانشگاه شود. این خبر ده‌ها بار بیشتر از خبر نخست در دنیا پیچید. می‌دانید همین اخبار منفی هستند که چهره‌ی ایران را در جهان امروز مخدوش می‌کنند؟ آیا واقعن ما چنین مردمی هستیم؟ تاریخ و فرهنگ و تمدن و دین و آیین ما در کجایش پسندیده شمرده است؟ این رفتار با استاد شفیعی چه چهره‌ای از ایران و ایرانی به جهان مخابره می‌کند؟
حق‌شناس با پیش کشیدن ماجرای شفیعی کدکنی از منظر دیپلماتیک، احترام به چهره‌های فرهنگی را یک استراتژی خواند و اضافه کرد: ماجرای استاد شفیعی را پیش کشیدم، تا با افتخار بگویم نامگذاری خیابان‌های پایتخت به نام بزرگان فرهنگ و هنر و معرفت نه به عنوان یک تاکتیک بلکه به عنوان یک استراتژی فرهنگی انجام شده است تا دنیا بداند آن‌چه در متن جامعه ما جاری و ساری است از جنس رفتاری نیست که با استاد شفیعی در دانشگاه شده است.
او در این پاره‌ از سخنانش مشخصا حوزه فرهنگی و اجتماعی شهر و سازمان زیباسازی را در تعامل با کمیسیون فرهنگی و اجتماعی به گونه‌ای مورد خطاب قرار داد و گفت: استراتژی ما از این منظر برای پایتخت چیست؟ چطور می‌خواهید تصویر فاخر هنر و فرهنگ ایران را در خیابان‌های پایتخت نشان دهید؟ آیا در ساخت مجسمه‌های شهری استراتژی دارید؟ در نقاشی دیواری چطور؟ در جشنواره‌های فصلی چطور؟ خوشبختانه اکنون موضوع نامگذاری تبدیل به یک مطالبه‌ی عمومی شده است. نامگذاری‌ای که به عنوان وظیفه و در چهارچوب اختیارات قانونی انجام شده است. از پیشنهادهای انجمن‌ها و خانه‌های اهالی فرهنگ و هنر، مثل خانه تئاتر، انجمن شاعران، خانه سینما، کانون کارگردانان، انجمن خوشنویسان و ... بهره گرفته شده است. از استانداردهای نامگذاری خارج نشده‌ایم و نام‌ها با موقعیت سکونت این بزرگواران سازگاری داشته است. شروع خوبی بود و بازتاب‌هایی از جامعه گرفتیم که خستگی‌مان را به در کرد. اعتماد بیشتری شکل گرفته که آن را ارج می‌نهیم. سرمایه‌های اجتماعی از همین اجتماع سر برمی‌آورد. خوشحالیم که حالا در خیابان‌های پایتخت در کنار نام‌هایی که به درستی از میان سرداران دفاع مقدس و شهیدان و عالمان دین و تاریخ نقش بسته است، نام بزرگان فرهنگ و هنر معاصر نیز می‌درخشد. امروزه چنین نامگذاری‌هایی فقط ابزاری برای جهت‌یابی نیست و دلالت‌های فرهنگی و اجتماعی متفاوتی می‌توان از آن تعبیر کرد. هم جهت‌گیری فرهنگی و اجتماعی ما را نشان می‌دهد، هم هویت و شناسنامه‌ی شهر و هم دیپلماسی شهر و هم هویت تاریخی و فرهنگی ما را بازمی‌نماید.
حق‌شناس در این بزرگداشت جمشید مشایخی را مردمی‌ترین چهره‌ی سینما و تلویزیون خواند و خواستِ مخاطب را مهم‌ترین معیار ارزش‌گذاری نقش‌آفرینی‌های او دانست. رئیس کمیسیون فرهنگی اجتماعی شورای شهر در پایان سخنانش تصریح کرد: تاریخ سینمای ما به جمشید مشایخی افتخار می‌کند. او ستاره و پیشکسوت سینما و تئاتر ما بود و رد و مقبولیت هیچکس از اعتبار و محبوبیت او در اذهان عمومی کم و زیاد نخواهد کرد. ایشان در کنار استادان نصیریان، انتظامی، رشیدی و کشاورز از پنج تن سینمای ایران‌اند و نام آن‌ها طی تصمیمی که در شورای شهر و کمیسیون نامگذاری گرفته شده است بر تارک خیابان‌های تهران خواهد درخشید.