از عکاسان حیات وحش حمایت مالی شود

به گزارش تهران رسانه ؛ فریبرز حیدری، عکاس حیات وحش که طی 25 سال گذشته صدها هزار عکس از حیات وحش کشور به ثبت رسانده می‌گوید: علاقه من به عکاسی از حیات وحش با عکاسی از حیوانات شهری آغاز شد، زمانی که عکاسی از حیات وحش در ایران به عنوان یک حرفه شناخته نشده بود.

برگزیده مردم در رای‌گیری "جشنواره قهرمان من" در سال 94 در گفت‌وگو با تسنیم ادامه می‌دهد: یکی از نخستین تجربیات موفقت‌آمیزم طی 25 سال گذشته عکاسی از روباه ترکمنی در سال 1393 است چرا که در حالی که تا آن زمان حتی یک تصویر از این گونه زیبای جانوری ثبت نشده بود، توانستم بیش از 300 فریم از آن را ثبت کنم که به عنوان نخستین ثبت رسمی در مجله جانورشناسی خاورمیانه (Zoology in the middle East) به ثبت رسید.

وی در ادامه به تلاشش برای انتشار دانشنامه جانواران ایران اشاره کرده و می‌گوید: این دانشنامه در 4 جلد 500 صفحه‌ای شامل صدها هزار تصویر از دوزیستان، پرندگان، خزندگان و پستانداران ایران است و بیش از 80 کارشناس و دانشمند ایرانی در نوشتار مرتبط به تصاویر مشارکت داشته‌اند.

حیدری، عدم حمایت مالی از عکاسان حیات وحش را یکی از مهم‌ترین دشواری‌های این حرفه عنوان کرده و می‌گوید: متاسفانه در حال حاضر در ایران تنها مجله‌ها و نشریات مرتبط با شکار، هستند که از انتشار تصاویر حیات وحش استقبال می‌کنند و از آنجا شکار را خیانتی آشکار در حق حیات وحش می‌دانم تاکنون هرگز حاضر به همکاری با این قبیل نشریات نشده‌ام.

این عکاس حیات وحش درباره علت مخالفتش با شکار می‌گوید: طی ماه‌های گذشته که سازمان حفاظت محیط زیست با صدور مجوزهای شکار، اعتراضات بسیاری را رقم زد، شاهد انتقادات تخصصی کارشناسان و متخصصان محیط زیست نسبت به این تصمیم سازمان حفاظت محیط زیست بوده‌ایم اما مسئولان این سازمان همچنان اصرار دارند مخالفان شکار را احساساتی قلمداد کنند! من به آنها می‌گویم که موضوع کاملا بر عکس است؛ این دوستداران شکار هستند که زیاده خواهی و خواسته‌های غیرمنطقی‌شان آنها را به گرفتن جان موجودات سوق می‌دهد و کار را به جایی می‌رساند که از ریختن خون حیوانات لذت ببرند؛ آنچه با منطق و انسانیت، مغایر است، لذت بردن از کشتار است نه مخالفت با کشتار.

وی ادامه می‌دهد: اگر شکار امروز مانند سال‌های دور با هدف امرار معاش و تامین خوراک انجام می‌شد، می‌توانستیم بگوییم مخالفان شکار احساساتی هستند اما در جایی که شکار، تنها و تنها با هدف تفریح و لذت انجام می‌شود منطق را در اظهارات منتقدان شکار می‌توان یافت نه علاقه‌مندان شکار. همین سبب شده در سراسر جهان، شکار به رفتاری نکوهیده تبدیل شده و انتقادات جامعه جهانی را به همراه داشته باشد اما متاسفانه در ایران شاهد روندی معکوس هستیم که به همراهی سازمان حفاظت محیط زیست با شکارچیان طی سال گذشته انجامیده.

حیدری با انتقاد از اینکه مسئولان سازمان حفاظت محیط زیست شکارفروشی را منبعی برای کسب درآمد برای حفاظت از حیات وحش می‌دانند، می‌گوید: متاسفانه باید بگویم در حالی که علاقه به حیات وحش و استقبال از حفظ گونه‌های جانوری در ایران هم مانند سایر کشورهای جهان روندی رو به رشد داشت، سازمان حفاظت محیط زیست کشورمان به جای آنکه از این ظرفیت‌های اجتماعی نهایت بهره را به سود حیات وحش ببرد در پی درآمدزایی از روش‌های غیرانسانی و ناپسند است؛ سازمانی که می‌تواند با همراه ساختن دوستداران حیات وحش در نتیجه جذب حمایت سرمایه‌گذاران درآمد قابل توجهی برای حفاظت از حیات وحش کسب کند در راستای خشنود کردن جمعی معدود از شکارچیان، به کسب درآمد اندک از شکارفروشی کفایت کرده و دوستداران حیات وحش را در برابر خود قرار داده‌ است.

این عکاس حیات وحش با اشاره به کاهش چشمگیر جمعیت وحوش در زیستگاه‌های طی سال‌های گذشته می‌گوید: بر خلاف ادعای مسئولان محیط زیست مبنی بر افزایش جمعیت حیات وحش و لزوم تعدیل جمعیت با صدور مجوز شکار به عنوان کسی که بیست و پنج سال از عمرش را صرف ثبت تصاویر وحوش کرده باید بگویم سال‌های نخستی که عکاسی از حیات وحش را آغاز کرده بودم در منطقه‌ای مثل دریاچه پریشان یا دریاچه ارومیه می‌توانستم تصاویری متنوع از حیات وحش ثبت کنم اما حالا اینطور نیست؛ پیشتر جمعیت سمندر کردستانی به حدی زیاد بود که، بستر رودهای کاوات و جوانرود را شبیه یک تابلوی زیبای نقاشی کرده بود اما حالا در یک نگاه به ندرت می‌توان یک سمندر مشاهده کرد. کاهش جمعیت پرندگان به ویژه پرندگان مهاجر کاملا محسوس است و شانس مشاهده کل‌ها و قوچ های بالغ و مسن در زیستگاه‌ها به شدت کاهش یافته است.

این عکاس حیات وحش در پایان می‌گوید: قطعا افزایش علاقه جامعه به حیات وحش و حساسیت آنها نسبت به شکار و کشتار وحوش، سازمان حفاظت محیط زیست را به تغییر رویه واخواهد داشت؛ این سازمان نهایتا به خواسته جامعه احترام خواهد گذاشت البته امیدوارم تا آن زمان، چیزی از حیات وحش کشور باقی مانده باشد و نسل‌های بعد هم بتوانند از این میراث طبیعی سهمی داشته باشند.